Choroba Parkinsona. Podstawowe informacje o przebiegu i leczeniu.

W niniejszym artykule dowiecie się Państwo tego jak współczesna nauka opisuje chorobę Parkinsona i w jaki sposób medycyna walczy z jej objawami.

Choroba Parkinsona jakie są jej objawy

Parkinson to przede wszystkim synteza trzech objawów: drżenia spoczynkowego, akinezji (tj. spowolnienia ruchów) oraz sztywności (tj. hipertonii). Intensywność występowania tych objawów jest różna. Nie zawsze występują one równocześnie. Na ogół po dwa naraz.

Do innych, występujących niekiedy objawów, zalicza się:

• zmęczenie,
• apatię,
• zaburzenia ruchu.

Typowe dla choroby Parkinsona jest asymetryczne początkowo występowanie objawów tj. tylko po jednej stronie ciała.

Naukowcy wskazują także na poprzedzające nasilenie się choroby tzw. objawy ostrzegawcze, często bardzo dyskretne. Podstawowe objawy ostrzegawcze choroby Parkinsona to:

• zmęczenie
• dekoncentracja
• obniżona wydajność
• depresja
• mikrografia tj. zmiana stylu pisma, przejawiająca się zmniejszeniem liter
• upośledzenie zmysłu węchu
• zaparcia
• utrata wagi
• trudności z połykaniem.

Diagnozowanie choroby Parkinsona

Diagnozę Parkinsona formułuje się w oparciu o objawy i wyniki badania klinicznego. Zajmuje się tym na ogół lekarz neurolog. Pomocne są także badania obrazowe mózgu, w tym tomografia komputerowa i rezonans elektromagnetyczny, a także badania laboratoryjne krwi. Zabiegi te służą jednak głównie wyeliminowaniu innych możliwych chorób.

Leczenie choroby Parkinsona

Proces leczenia postrzega się przez pryzmat kolejnych faz choroby. W początkowej fazie leczenie Parkinsona przynosi na ogół dobre i widoczne efekty. Okres ten trwa od 5 do 10 lat. Następnie jednak z reguły zaczynają się pogłębiać problemy z kontrolą mięśni, wzmaga się drżenie i spowolnienie ruchów. W kolejnej fazie, zwanej „On-Off”, chory naprzemiennie raz cierpi na poważne trudności w chodzeniu i utrzymaniu równowagi, następnie zaś znów staje się w miarę mobilny i sprawny. W zaawansowanej fazie choroby występują upadki, problemy z połykaniem, a także zaburzenia wegetatywne. Na tym etapie choroby niezbędne jest też odpowiednie zaadoptowanie mieszkania i otoczenia chorego, tak by możliwie ułatwić mu funkcjonowanie w życiu codziennym.

W terapii stosuje się leczenie za pomocą substancji czynnej poprawiającej przewodnictwo neuroprzekaźnika dopaminy w ośrodkowym układzie nerwowym. Preparaty te nie usuwają jednak objawów, a jedynie je łagodzą. Zarazem leczenie środkami dopaminergicznymi (L-Dopa) prowadzi często do powikłań ruchowych i zaburzenia percepcji. Innymi formami terapii jest aplikowana przez neurologa głęboka stymulacja mózgu, czy też wlewy ciągłe duodopy. Inne stosowane w leczeniu farmaceutyki to tzw. agoniści dopaminy (bromokryptyna, pergolid, pramipeksol, ropinirol), czy Inhibitory monoaminooksydazy B (selegilina i rasagilina). Także te leki mają jednak silne działania niepożądane. W leczeniu stosuje się też: leki przeciwcholinergiczne (benzotropina, triheksyfenidyl), inhibitory O-metylotransferazy katecholowej (COMT), czy w końcu amantadynę.

Współczesne badania pozwalają na wyróżnienie kilku podtypów Parkinsona jak: klasyczny (80% przypadków), „Parkinson plus” (15%), zespoły wtórne, jak zanik wieloukładowy (MSA), postępujące porażenie nadjądrowe (PSP), zwyrodnienie korowo-podstawne (CBD), Choroba ciał Lewy’ego.

Ważną rolę w terapii odgrywa aktywność fizyczna i relaks. Zaleca się ponadto dietę bogatą w owoce, warzywa i produkty z pełnego ziarna, dostarczające organizmowi naturalnych przeciwutleniaczy chroniących przed uszkodzeniami oksydacyjnymi.

Polecamy Państwa uwadze także inne artykuły traktujące o pamięci i umyśle:

• Zaburzenia snu i sposoby terapii
• Co daje nam zdrowe odżywianie? Po co jest dieta?
• Co to jest Ashwagandha i jak działa na nasz organizm?
• Choroba Parkinsona, jakie są pierwsze objawy choroby i jak ją rozpoznać?
• Co to jest zespół parkinsonowski i czym się różni od choroby Parkinsona?
• Ukąszenie kleszcza, jego następstwa i związane z nim niebezpieczeństwa